Ombrelune: Od Adama cd. Arietty

Po prostu odeszła z głową wzniesioną w górze. Domyśliłem się, że mam do czynienia z dziewczyną pewną siebie. Postanowiłem ruszyć za nią.
- Jeszcze zapomniałaś się przedstawić. - dopomniałem się, gdy znalazłem się tuż przy niej. Lekko podskoczyła. Znów zlękła się mojego głosu za plecami.
- Niepotrzebne ci moje imię. - powiedziała bez emocji, ale z uśmiechem na ustach.
- A jak mogę na nie zasłużyć? - jestem dobry w te gierki, więc brnąłem dalej z szerokim uśmiechem.
- Pokaż, że dobrze wykorzystasz tę informację.
Tu mnie miała. Widać było, że dla niej taka zabawa to nie pierwszyzna. Zacząłem się zastanawiać nad odpowiedzią. Po minie widziałem jej triumf. Nie mogłem tego tak zostawić.
- A co panienka powie na wypad do Écuelle?
- Po co?
- Na piwo.
- We dwoje? - skinąłem głową. Podniosła jedną brew.
- Nie chodzę nigdzie z ludźmi, których nie znam - skwitowała. Byliśmy w martwym punkcie. Ona najzwyczajniej w świecie, po prostu się nie dała. Podrapałem się po głowie. Była trudna. Ale odpuścić sobie t a k ą lalunię? Never.
- Więc jeśli nie chodzisz, może zdradzisz mi swoje imię? - powtórzyłem.

Ari?