Ombrelune: Od Adama cd. Ell

- Nie mówiłem tego! - powiedziałem oburzonym głosem.
- Oczywiście, że mówiłeś - odparła Ell z satysfakcją wymalowaną na twarzy.
- Śnisz - prychnąłem.
- Ell... Jesteś taka piękna, taka mądra, taka wysportowana, taka... Zaj*bista! - zaczęła mnie przedrzeźniać, nadal chodząc wokół mnie.
Przewróciłem oczami.
- To zgoda?
- A była niezgoda? - zdziwiła się. - Po prostu twierdzę, że jesteś idiotą - mrugnęła figlarnie.
- Chodź - podszedłem do niej i przyjaźnie ją objąłem. Ona odwzajemniła uścisk.
- Tylko proszę na przyszłość bez zazdrości - napomniałem.
- Ty znowu swoje, narcyzie jeden? - spojrzała na mnie krzywo.
Czy lecę na Ell? Nie wiem... Jest bezczelną, zarozumiałą manipulantką i serio nieźle mnie wkurza!... Ale potrafi być miła, słodka i nawet czasami mnie nie obraża...
Tylko, że ona i ja? Masakra! Kto by z nią wytrzymał?!
- Idziesz na ten bal?
- Myślę, że tak. Nawet mam już kieckę.
- Z kim? - spytałem machinalnie.
- David mnie zaprosił - czy ja dostrzegam triumfalny uśmiech?
- Och, ja idę z Clarisse.
Zapadła cisza, która zdawała się trwać wieki.
- Mamy lekcje - przypomniała mi Ell.
Kiwnąłem głową i podniosłem siedzenie z fotela. Skierowaliśmy się w stronę wyjścia.

Koniec