Ombrelune: Od Adama cd. Ell

- Gramy dzisiaj? - spytała Ell.
- Jasne, o ile nie będziesz się tak grzebała. Czego ci nałożyć?
- Sama się obsłużę, nie jestem dzieckiem - prychnęła dziewczyna pół-żartem i sięgnęła po koszyczek z pieczywem.
- Fajne masz te włosy, śliczna - rzuciłem łobuzersko, smarując croissanta dżemem brzoskwiniowym. Ona zignorowawszy komplement, do czego jestem nawiasem mówiąc przyzwyczajony, powiedziała:
- Ty też mógłbyś coś zrobić z tym sianem. A jak nie, ja mogę ci obciąć te kłaki, co na wszystkie strony sterczą.
Zrobiłem oburzoną minę.
- Ranisz - pisnąłem. - Adam się obraża.
Udając naburmuszonego, wziąłem swój talerzyk i przesiadłem się o kilka miejsc. Znalazłem się obok Davida.
- Chciałem ci zadeklarować, że tamta pani z nami nie gra - pokazałem na Ell palcem.
- Zaraz ty możesz nie grać - powiedziała z drugiego końca stołu na tyle głośno, by słyszeli to wszyscy obecni.
- Mama nie kazała mi się z tobą bawić - zrobiłem minę winnego dziecka.
- Żyję wśród idiotów - Ell zrezygnowana oparła się na ręku, łapiąc się za głowę.
Zjadłem śniadanie. Czekając na resztę drużyny, z nudy zacząłem wydawać dziwne dźwięki z użyciem swojego ciała. Kląskanie, pierdzenie pachą...
Po chwili wszedł Percy jako beatboxer.
Następnie David zaczął wytyczać rytm za pomocą klaskania.
- Dosyć! - wrzasnęła Ell po kilku minutach dobrego muzykowania.
- Ale co? - zapytał David z miną niewiniątka.
- Gó... Jajco - syknęła, wstając. - Za pięć minut widzę was na boisku. Adam, ciebie nie.
- Dlaczego? - spytałem tonem dziecka, któremu odmówiono cukierka i zrywając się z miejsca, tupnąłem w podłogę, krzyżując ręce na piersi.
- Bo byłeś niegrzeczny - odpowiedziała tonem pedagoga.
- Poplaffję się - zamrugałem rzęsami. - To mogę?

Ell?