Ombrelune: Od Adama cd. Ell

- Uuu... Groźna - zrobiłem minę, wyrażającą mieszankę podziwu i strachu.
- Głupek - rzuciła Ell ze śmiechem.
- Nie, serio mówię. Teraz się boję, że przyjdziesz do mojego dormitorium
w nocy i mnie zadusisz starymi gaciami!
Ell popukała się w czoło.
- Dobrze, ale teraz na poważnie - przestałem się śmiać, zszedłem z kanapy
i kucnąłem na przeciw Ell. - Mam do ciebie wielką prośbę. Liczę, że mnie
zrozumiesz i postarasz się ją wypełnić.
Przyjaciółka kiwnęła głową. Jej mina wyrażała skupienie.
- Posłuchaj Ell. Czy możesz.... - chwila napięcia... - zrobić zielone włosy?
Dziewczyna zrobiła wielkie oczy, po czym wybuchła niepohamowanym śmiechem.
Spełniła jednak moją prośbę.
- Wow - powiedziałem. - Mnie zawsze kręciło bycie animagiem. Tego idzie się nauczyć, nie?
- Tak. Z tego, co wiem, David jest animagiem.
- Serio? - rozdziawiłem usta ze zdumienia.
- Nie mówił ci nic?
- Jakoś nie...
- Pewnie jeszcze nie zdążył. Dopiero co wróciliśmy po wakacjach.
Kiwnąłem głową. Spojrzałem odruchowo na wiszący na ścianie pokoju wspólnego zegar.
Było już dobrze po pierwszej. Kolacje okolicznościowe w Beauxbatons mają to
do siebie, że kończą się o bardzo późnej porze.
- Co powiesz na... spacer pod gwiazdami? - zapytałem Ell. - O kurde! - spojrzała
na mnie pytająco. - Mam dyżury w poniedziałki. No wiesz, patrole.
- Och, Panie Prefekt. Ale przecież... Jest już późno. Dzisiaj chyba nie macie patrolu?
- Rzeczywiście... To jak, spacerek?

Ell?