Ombrelune: Od Adama cd. Clarisse

- Co tam robiłaś? - zapytałem zaciekawiony. - Ble, czytałaś - spojrzałem z niesmakiem na powieść figurującą w jej dłoni. - Co to? - wyrwałem jej książkę z rąk. - Sal... ma... Nie! Sil... "Silmallirion"? Boże, jaki tytuł - oddałem posłusznie dzieło jego właścicielce. - O czym to?
- To napisany przez Tolkiena zbiór mitów opowiadających o stworzeniu świata...
- Ok, ok - przerwałem jej. - Wybacz, ale to nie dla mnie raczej.
- A co jest dla ciebie? Ile książek przeczytałeś w swoim życiu?
- Jakbyś chciała wiedzieć, to całkiem sporo - wyszczerzyłem swoje zęby w uśmiechu.
- Na przykład?
- Lubię Kennilworthy'ego Whispa. To Brytyjczyk.
- O, nie znam go - przyznała. - Wymienisz mi jakieś jego dzieło?
- "Quidditch przez wieki", "Cud Wędrowców z Wigtown", "Latał jak szaleniec", "Jak pokonać tłuczka – taktyki obronne w Quidditchu"...
- To już wszystko jasne - przerwała mi z uśmiechem na ustach.
- Teraz dostałem na urodziny od Davida "Poradnik samodzielnej konserwacji mioteł".
- Przeczytany od deski do deski?
- Nie inaczej - zaśmiałem się.
- Tak w ogóle, co robiłeś o tej porze w wieży astronomicznej? - spojrzała na mnie podejrzliwie.
- Przecież to jasne - byłem na patrolu - wzruszyłem ramionami.
- Tutaj?
Kiwnąłem głową.
- Odprowadzić cię do dormitorium?
- Kto powiedział, że się tam wybieram? - spytała z uśmiechem.
- Ja właśnie to mówię. Jest już grubo po ciszy nocnej. Wracaj, inaczej wlepię ci szlaban - powiedziałem urzędowym tonem. Clarisse zaśmiała się. - Ja mówię poważnie!
- Oczywiście Panie Prefekcie.
Ruszyliśmy w stronę pokoju wspólnego Ombrelune. Z samej góry na sam dół schodziliśmy dosyć długo.
- Słuchaj Clarisse... Wiem, że zabijesz Percy'ego, ale... Powiedział mi o twoim bracie. I o wypadku.

Clarr?