Heroiqueours: Od Natalii do Cleo

Wracałam z treningu quidditcha. Dzisiaj wyszło jak wyszło, 

choć warunki pogodowe nie były najpiękniejsze. Mimo mżącego, 

delikatnego deszczyku potrafiłam wypatrzeć kafla i strzelić parę 

bramek. Chłodny wiatr muskał moje jasne włosy, zimne oczy 

mierzyły horyzont z czystym wyrachowaniem. Idąc przez błonia 

ku szkole, pogwizdywałam cicho starorosyjską pieśń ludową. 

Sama nie wiem, dlaczego akurat tą - po Natalii Aleksiejewnie 

Dementievej można by się spodziewać wszystkiego, ale nie "Katiuszy". 

Uśmiechnęłam się do siebie samej na widok swojej sowy. 

Pokiwałam głową w zamyśleniu.

- Light? Wracasz z Moskwy? - zwróciłam się do ptaka, odwiązując 

kopertę. Sowa zahuczała poważnie, potwierdzająco.

- Pu-huuuu, pu-huuuu.

Uśmiechnęłam się lekko. Otworzyłam kopertę; z środka 

wypadła niewielka kartka, zapisana JEGO pismem. Czystym, 

schludnym, ale zapisanym w naszym narodowym alfabecie - tak 

zwanej grażdance, bądź, jak kto woli, cyrylicy. 

"Zdrastwuj, Najdroższa" - ciekawie zaczyna, ale i niezbyt romantycznie.

"Jutro będę w Paryżu i zamierzam tam się wyrwać spod opieki 

rodziców, by Cię odwiedzić. Czekaj na mnie w Eceulle , czy jak 

to tam się nazywa..."

Tu już nie wydzierżyłam, musiałam się zaśmiać. Cały Andriej, tylko 

on potrafił tak przekręcać nazwy i pisać je z pamięci! 

"o godzinie 17. Całuję, And."

Zaśmiałam się cicho. Machnęłam różdżką; po chwili list i koperta 

spłonęła. Pobiegłam dalej; nie zauważyłam jednak, że tą samą 

drogą zmierzała jakaś inna dziewczyna z tego samego domu!

- Przepraszam bardzo. - westchnęłam, pomagając jej 

wstać. - Nie uszkodziłam Cię zbytnio? Żyjesz?

<Cleo?>