Ombrelune: Od Adama cd. Rosalie

- Co taka zadowolona po szkole chodzisz? - wyszczerzyłem się do pięknej Luniaczki.

- A, bo mam najzajebistszego chłopaka w całej Francji - powiedziała podchodząc do mnie i zarzuciła mi ręce na szyję.

- Tak? - udałem zdziwienie. - A wczoraj to mówiłaś: "muszę o tobie zapomnieć, Brooks" - zacząłem przedrzeźniać jej cienki, melodyjny głos.

- Oj, myślisz, że mi na tobie nie zależało przez cały ten czas?

- No nie wiem - wzruszyłem ramionami.

- Muszę ci to znowu powtarzać? - jęknęła. - Ja nie mogłam z tobą być, rozumiesz?

- A teraz możesz? - uniosłem jedną brew. Kocham się z nią droczyć.

- Zaryzykuję - powiedziała cicho i mocno się do mnie przytuliła. Objąłem ją w pasie.

- Czemu mi uciekłaś z Wielkiej Sali? - spytałem.

- Nie wiem... Wszyscy się tak dziwnie gapili.

- Może nie sądzili, że można być taką idiotką, by dwa razy uciec z pułapki na myszy i znów wrócić po ser? - parsknąłem.

- Żeś dojebał!

Śmialiśmy się przez chwilkę, po czym Ray przypomniała sobie, że mamy lekcje. I to już za kwadrans!

- ONMS - mruknęła. - Do przeżycia. A ty?

- Obrona!

- Cieszę się twoim szczęściem - uśmiechnęła się. Wie, że lubię OPCM. Właściwie, choć nie ma się czym chwalić, to na jej tyłku odkryłem talent do tego przedmiotu. Bez skojarzeń!

- To co? Idziemy na górę?

- Jeszcze nie - jęknęła, mocniej się do mnie przytulając.

- Okej, to jeszcze nie - zgodziłem się i pogłaskałem ją po włosach.

Po obronie były zaklęcia, potem smokologia, dwie godziny eliksirów, wróżbiarstwo i numerologia. Bez szans na pogadanie z Rosalie (chyba, że przy obiedzie), nie mówiąc już o pobyciu sam na sam. I tak codziennie. Złapałem ją w pokoju wspólnym w czwartek koło północy. Miałem właśnie obchód, a ona chyba się z czegoś uczyła. Na paluszkach podkradłem się od tyłu do fotela, na którym siedziała.

- Minus pięćdziesiąt punktów dla Ombrelune za włóczenie się po ciszy nocnej!

Dziewczyna zląkła się i podskoczyła z cichym krzykiem, a podręcznik do astronomii wylądował na podłodze. Spojrzała na mnie zwężonymi oczyma i odłożyła książkę na stolik.

- Plus pięćdziesiąt za to, że panna Rayan jak zwykle śliczna - powiedziałem, by ją udobruchać, ale przede wszystkim wyrównać punkty w zielonej klepsydrze, prefekci mogą bowiem odejmować je i dodawać.

- Tęsknię za tobą, Adam - powiedziała, rzucając mi się na szyję.

- Przecież nigdzie ci nie wyjechałem - zaśmiałem się.

- Zawsze musisz psuć chwilę? - zapytała z wyrzutem, kładąc ręce na biodrach.

- Rozkoszna jesteś, jak się złościsz - oznajmiłem, po czym pocałowałem ją w czoło.

- Ale tak serio, musimy się spotkać w weekend.

- Tak, spotkajmy się - przystałem na propozycję. - Pojutrze o dziewiątej w Écuelle.

- W porządku - Rayan wspięła się na palce i cmoknęła mnie w policzek.

- Możemy jeszcze chwilę pogadać.

- Przepraszam, Adam, ale nie mogę... Jutro w nocy mam ważny sprawdzian z astronomii i muszę być wyspana żeby nie napisać głupstw (takich, jak Liv, kiedy pisze opsy o 1 w nocy xd - przyp. aut.). Idź na patrol, a ja zmykam do łóżka.

- Okej - mruknąłem z niezadowoleniem, pocałowałem ją w policzek i wyszedłem z pokoju.

Nazajutrz po ostatniej lekcji, którą była opieka nad magicznymi stworzeniami, poczekałem, aż wszyscy Luniacy odejdą w kierunku zamku i podszedłem do Tricha układającego jakieś drewniane skrzynki.

- Hej, Trich!

- O, to ty, Adam - uśmiechnął się do mnie życzliwie i tak się zagapił, że skrzynka wyśliznęła mu się z rąk i spadła na stopę. - A niech to! Do stu piorunów!

- Nic ci nie jest? - spytałem. W sumie guzik mnie to obchodziło, ale trzeba było się podlizać, żeby zgodził się wypełnić moją prośbę.

- Nie, w porządku - wysyczał przez zaciśnięte zęby. Ze złością kopnął skrzynkę nieuszkodzoną stopą i krzyknął jeszcze głośniej: - AU! Moja stopa! AU! Moja druga stopa!

Doprawdy miałem komiczny widok, kiedy zaczął przeskakiwać z jednej nogi na drugą, trzymając się za palce. Mimo woli uśmiechnąłem się złośliwie, jednak zaraz odwróciłem głowę, by tego nie zauważył.

- Więc co cię sprowadza? - zapytał, przykuśtykawszy. - Chcesz polatać na hipogryfach?

- Nie, dzięki - mruknąłem. - Mam taką jakby sprawę.

- Wal, chłopie - powiedział beztrosko, klepiąc mnie po plecach.

- Chodzisz czasami do Écuelle, no nie?

- Chodzę, a jakże. Codziennie jestem u madame Rose na szklaneczce rumu. Do czego zmierzasz?

- Chcę, żebyś dokonał dla mnie zakupów, których ja sam nie mogę zrobić...

- Brooks! Jak w ogóle śmiesz prosić mnie o alkohol? Wylecimy stąd oboje na zbite pyski! - obruszył się mężczyzna.

- Nie o takie zakupy mi chodzi - wyjaśniłem, a sam do siebie, tak, by nie usłyszał, dodałem: - Takie rzeczy sam sobie umiem załatwiać.

- Więc o co?

- Wiesz, najlepiej wyjaśnię ci wszystko w środku - powiedziałem, popychając go w stronę chatki.

W sobotni poranek szybko się ubrałem i ogółem doprowadziłem do porządku. Miałem nadzieję wyjść z zamku w tajemnicy przed Rosalie. Nabazgrałem jeszcze tylko na kawałku pergaminu

Będę czekał na ciebie przed herbaciarnią madame Bovary.

                                                                       Brooks

po czym, sprawdziwszy uprzednio obecność galeonów w mojej kieszeni, wyszedłem do pokoju wspólnego i zaczepiłem jakąś pierwszoroczniaczkę - blondyneczkę w niebieskiej sukience. Była strasznie niziutka i patrzyła na mnie z dołu jak na jakiegoś trolla, rozdziawiając różowe usteczka.

- Wiesz, kto to jest Rosalie Rayan? - zapytałem, a ona pokręciła głową. - Taka blondynka z niebieskimi końcówkami - dziewczynka ponownie pokręciła głową. - Jezu, kurwa... Na pewno znajdziesz. Jak tu przyjdzie, daj jej to - wręczyłem młodej rulonik pergaminu i wymknąłem się z pokoju wspólnego.

Szybko pokonałem drogę do Écuelle. Mój pierwszy przystanek - sklep Dogweeda i Deathcapa. Wszedłem. Wnętrze wyglądało prawie jak las. Ściany praktycznie w całości obrastał bluszcz, zza mnogości magicznych oraz zupełnie mugolskich roślin nie było widać mebli.

- W czym mogę pomóc? - usłyszałem głos za sobą. Nie powiem, trochę się nie spodziewałem, że mi sprzedawca wyjdzie z dżungli.

- Kwiatka dla dziewczyny potrzebuję - powiedziałem. - Tylko ładnego.

- Dziewczyna lubi rosiczki? - spytał, wycierając ręce w ciemnozielony fartuch.

- Żadnych rosiczek! Coś subtelnego i żeby ładnie kwitło.

- Może mimoza? Pięknie pachnie - mężczyzna podsunął mi doniczkę pełną żółtych kulek.

- Czy ja wiem... A coś innego? Większe kwiaty.

- Kobiety lubią storczyki - poradził mi, prowadząc mnie do kąta sklepu, w którym stała moc doniczek z wielobarwnymi kwiatami.

- Takie badyle? Do tego pospolite... Chciałbym coś...

- Nietuzinkowego? Spektakularnego? Czegoś, żeby zapamiętała, garçon?

- Dokładnie!

- W takim razie popatrz na to.

Sprzedawca zniknął na sekundkę, po czym wrócił ze sporawą doniczką. Rosło w niej drzewko o mięsistych liściach i biało-żółtych kwiatkach.

- Co to? - spytałem. Oczekiwałem po nim czegoś lepszego. Sklep był przecież pełen kolorowych kwiatostanów.

- Frangipani. Drzewko znane na Hawajach jako kwiat zaślubin - mężczyzna uśmiechnął się pod wąsem. - W dodatku pięknie pachnie.

- Biorę - odparłem bez wahania. Chciałem, żeby ten dzień był wyjątkowy, a to mi miało w tym pomóc.

- Proszę bardzo. Dziesięć galeonów.

Wręczyłem sprzedawcy złote monety i chwyciłem doniczkę. Nie była bardzo ciężka. Zaniosłem ją pod Herbaciarnię u Madame Bovary. Tam rozejrzałem się za Trichem. Oby zdążył przed Rosalie. Miał jakieś dziesięć minut, a zważywszy na to, że dziewczyny lubią być przed czasem - pięć. Stąd miałem widok na całą ulicę, wypatrywałem więc dziewczyny i nauczyciela, nerwowo przytupując w miejscu. W pewnym momencie aż podskoczyłem, kiedy ktoś klepnął mnie w ramię. Odwróciłem się i stanąłem oko w oko z rozpromienionym Trichem. Odetchnąłem z ulgą.

- Masz to, o co cię prosiłem?

- A jakże! - Trich wskazał na wiklinowy kosz, który stał za nim. Przykryty był kawałkiem jasnoróżowej tkaniny, chyba jedwabiu, czy czegoś w ten deseń.

- Super! To jak przyjdzie Rayan i ja cię zawołam, ty wyjdziesz. Spoko?

- Jasne jak słońce - uśmiechnął się.

- Na razie schowaj się za róg budynku.

- W porząsiu.

Zdążył się schować, kiedy za swoimi plecami usłyszałem damski głos.

- Adam?

- Hej, Rayan - podszedłem do niej i dałem jej buziaka w policzek. Cieszyłem się, że ta mała dziewczynka jednak ją znalazła.

- To dla mnie? - wskazała głową na drzewko.

- Eee... Tak. To jest F... ee... Fy-cośtam. Drzewko Hawajskie, symbol małżeństwa - powiedziałem, po czym wręczyłem dziewczynie roślinkę.

- Urocze - pisnęła. - Dziękuję. Wchodzimy? - miała na myśli lokal.

- Zaraz. Jeszcze coś.

- Jeszcze? - zdziwiła się.

- Trich!

Zza rogu wyszedł szkolny gajowy z koszykiem w ręku. Pod materiałem coś się kotłowało.

- To dla ciebie, Rayan - powiedziałem. Trich postawił prezent przed dziewczyną i uchylił przykrycia. Wyskoczył spod niego mały szczeniak labradora.

Rayan? Moje najdłuższe opo ostatnio ^^